Gabriel García Márquez urodził się w 1928 roku w małym miasteczku Aracataca w Kolumbii. Swoją karierę zaczynał jako dziennikarz, a jego pierwsze krótkie opowiadania i powieści ukazały się w połowie lat pięćdziesiątych XX wieku. Gdy „Sto lat samotności” ukazało się po hiszpańsku w 1967 roku, Márquez zdobył międzynarodową sławę, co doprowadziło do przyznania mu literackiej Nagrody Nobla w 1982 roku.

Gabriel García jako płodny pisarz stał się czołowym pisarzem literatury latynoamerykańskiej, na którą boom trwał w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych. „Sto lat samotności” jest najbardziej znanym i poczytnym, utworem z tego okresu. Jest także główną i pionierską powieścią realizmu magicznego, który charakteryzuje się oniryzmem i wpleceniem elementów fantastycznych w fabularną tkankę utworu.

Powieść „Sto lat samotności” jest po części próbą oddania prawdziwych doświadczeń Garcii Márqueza w fikcyjnej narracji. Jednak jej znaczenie może być odczytywane w szerszym kontekście. W pewnym stopniu, w opisach historii wojny domowej, zakładania plantacji i niepokojów pracowniczych, „Sto lat samotności” opowiada o kolumbijskiej historii, a nawet szerzej, o walkach w Ameryce Łacińskiej z kolonializmem oraz pojawieniu się tam nowoczesności. Arcydzieło Marqueza nie odnosi się jednak wyłącznie do losów Ameryki Łacińskiej, ale do uniwersalnych pytań o ludzką naturę. Jest to w końcu powieść zarówno o specyficznych społecznych i historycznych okolicznościach zakamuflowanych w fikcyjnym świecie Macondo, jak i dzieło o miłości i smutku, wyobcowaniu i samotności.

Mapa serwisu: